Lafın yeri geliyor da hiç bir şey diyemeden öylece susuyorsun ya, uyu uyuyabilirsen ondan sonra. Tabi ki ağzımız dilimiz, söyleyecek sözümüz var. Sorun da bu ya zaten. Çok fazla duygu var kalbimizde sözcüklere sarılmış ve hepsi aynı anda ağzımızdan çıkmak için hücum edip boğazımızda düğüm oluyorlar. Ondan sonra hiçbiri çıkamıyor dışarıya. Boğazımızdaki yumruyla kalıyoruz öyle.…
Birbirimize yakın olmak için aynı olmamıza gerek yok. Sevdiğimiz insanlarla her zaman tek bir fikir etrafında birleşemeyiz. Eğer bizimle tamamen aynı düşünen insanlarla çevrili olasaydı etrafımız o zaman kişisel olarak yerimizde sayardık. Bugün bir karar alalım ve farklılıklara odaklanıp tepki vermeyi bırakalım. Karşımızdaki kişinin nerede hata yaptığına, nasıl yanlış düşündüğüne odaklanmak bizim stres düzeyimizi arttırır.…